BURN-OUT… en pas 23 jaar oud

‘Soms moet je twee stappen achteruit doen voordat je er weer drie vooruit kunt zetten’, zei mijn leidinggevende tegen mij. ‘Bel je huisarts even’, opperde ze. ‘Welnee, dat is niet nodig’, zei ik. Ze drong aan: ‘ik wil dat je nu de huisarts belt en aandringt op een afspraak voor vandaag, het gaat echt niet goed met je’.

‘Je hebt een burn-out’, zei de huisarts. Het idee alleen al, 23 jaar en een burn-out…
‘Je lichaam geeft allerlei signalen af, het is genoeg geweest, het wil niet meer, je hebt nu rust nodig’, zei ze. Het drong nog niet helemaal tot mij door. ‘OK, nou prima, ik ben weleens eerder een week ziek geweest, een week waarin ik eigenlijk alleen maar sliep’, zei ik. ‘Nee’, zei de huisarts. ‘Ik bedoel echt een paar maanden niets doen…’.

Dit kan niet waar zijn. Niets doen?!?! Dat zit niet echt in mijn aard. Hoe kan ik nu op zo een jonge leeftijd een burn-out hebben? Wat moeten mensen wel niet van mij denken? Ben ik dan zo zwak? Wat was ik boos op mijzelf. Ja, ik zat in een relatie die verre van OK was. Ja, ik had wat te verwerken en uit te zoeken met mijzelf na de uitslag van een medisch onderzoek en een medische ingreep. Ja, ik had een stressvolle baan, maar hé, zo ingewikkeld was die job niet. Kon ik dit nou serieus niet aan? Wat is er mis met mij? Ik verloor behoorlijk het vertrouwen in mijzelf, zowel mentaal als fysiek.

Na een rustpauze startte een reïntegratietraject om weer terug naar kantoor te gaan. Ik ging onder begeleiding sporten, had groepssessies en afspraken met een psycholoog. Ik wilde zo snel mogelijk weer aan het werk. Het was natuurlijk belachelijk dat ik op deze leeftijd thuiszat, vond ik.
Het was even aftasten of ik de psycholoog kon vertrouwen maar de gesprekken met hem raakten mij. Door middel van EMDR kreeg het een en ander uit mijn verleden een plek. Hij complimenteerde mij met mijn sterke karakter, na alles wat ik had meegemaakt. Oowww, dus ik was niet zwak? Het was logisch dat ik fysiek en mentaal ’op’ was.

Met de uren per week opbouwend, ging ik weer aan het werk. Het hele traject had veel opgeleverd, ik voelde mij een stuk beter, maar toch voelde ik mij ook niet begrepen. Iets wat ik niet uitgelegd kon krijgen, er was meer of er was nog iets. Iets ongrijpbaars…

Ik werd steeds assertiever en omdat ik het inmiddels ‘boeiend’ vond wat mij was overkomen, kocht ik het ene na het andere zelfhulpboek om mijzelf nog beter te begrijpen.
Wie ben ik en waarom? Waar sta ik voor? Hoe werkt het in dit leven? Wat maakt dat de mens is, wie hij of zij is? Waarom doen mensen iets? Waarom ben ik hier op de wereld? Echter, geen enkel boek las ik uit. De motivatie was weg, mijn interesse was weg, de informatie deed mij niets tot weinig, het bracht me geen oplossing. Dit was het dus ook niet. Wat is er dan toch met mij omdat ik mij zo anders voel dan mensen om mij heen? Waarom begrijp ik de ander niet en de ander mij niet?

Jarenlang was ik aan het ‘knallen’, gas geven, doorgaan, actie, alles uit het leven halen wat erin zat, doen wat van mij verwacht werd omdat ik anders niet OK was. In mijn drukke baan, sociale leven, sport en vrije tijd. Met een overload aan gedachten ging ik continu mijn eigen grenzen over. Wat is er met me? Wie ben ik?

Daarover in mijn volgende blog meer…