InZicht in OorSprong

Een nieuwe start, kan dat? Gewoon weggaan en ergens anders opnieuw beginnen. Nieuwe mensen om mij heen, weg van oordelen, meningen, negativiteit en uit vicieuze cirkels. Weg van vreemde gevoelens, weg uit en bij alle onrust. Kan dat? Een aantal keer heb ik in mijn leven gedacht, ik pak mijn boeltje op en vertrek. Uiteraard realiseerde ik mij dat het daar uiteindelijk niet veel beter zou zijn als ik niet met mijzelf aan de slag ging. Al jaren liep ik met een akelig gevoel in mijn lijf, ‘geborrel’ noem ik dat. Het was een onverklaarbaar gevoel. Dat ‘geborrel’ wilde ik onderzoeken. Het was tijd dit recht aan te kijken en te doorleven.

Ik voelde veel als kind, had geen idee wat er was, simpelweg omdat ik nog niet over de emotiewoorden beschikte die betekenis gaven aan wat er intern in mij gebeurde. Ik heb mijzelf vanaf de basisschooltijd ‘anders’ gevoeld. Ik begreep niet hoe kinderen met elkaar omgingen, ik vond het lastig te moeten ‘kiezen’ tussen vriendinnetjes om mee te spelen. Het kwam voor dat ik letterlijk schoolziek was omdat de leraar woedend was op enkele kinderen uit de klas en de héle klas hierop aansprak, terwijl ik braaf was. Heel onrechtvaardig.

Als puber werd het nog ingewikkelder. Hoe ging iedereen toch met elkaar om? Waar hadden ze het onderling met elkaar over? Je zegt dit, je doet dat. Wat raakt mij hier keer op keer in? Ik had mijzelf aangeleerd om ingewikkelde situaties uit de weg te gaan omdat ik er dagenlang druk mee was in mijn hoofd.

Als jongvolwassene droeg ik inmiddels een rugzakje met mij mee. Hierin zaten gebeurtenissen, ervaringen, gevoelens, situaties en levenslessen met angstige, boze, verdrietige, vrolijke en onduidelijke herinneringen. Allemaal ingrediënten die mijn overtuigingen, oordelen en patronen gevormd hadden. Ik liet personen over mijn grenzen gaan, ik werd onzeker, was steeds vaker boos op of teleurgesteld in mensen. Mijn aanpassingsvermogen groeide omdat ik OK gevonden wilde worden maar mijn vertrouwen in mensen nam verder af. Wat voor mij vanzelfsprekend was, was voor een ander niet zo vanzelfsprekend en daar werd ik soms op afgerekend, zo ervaarde ik het althans.

In de volwassen wereld liep ik steeds vaker vast in mijn gedachten, gevoelens, contacten en in situaties. Ik werd steeds kritischer naar mijzelf en de mensen om mij heen. Begreep nog steeds niet waarom mensen zijn zoals ze zijn. Ik kon zo exploderen in contacten als het ging om (zelf)rechtvaardiging, terwijl het vaak niet eens mijzelf betrof. Het was helemaal niet altijd aan mij om daar iets van te vinden of iets mee te doen, maar ik voelde zoveel in mij lijf en over ieder uitgesproken woord dacht ik diep na. Mijn gedrag veranderde, een verklaring of aanknopingspunt waar mijn gedrag vandaan kwam, had ik niet. Wie of wat maakte van alles in mij los en waarom is dat gedrag er op bepaalde momenten wel of juist niet? Dit waren in eerste instantie geen vragen waarbij ik stilstond, laat staan dat ik zelf de antwoorden kende…

Het was tijd om stil te staan en te reflecteren op het verleden en de toekomst. Er volgde een jarenlang zelfonderzoek en een proces rijk aan inzichten. Een persoonlijke reis die achteraf confronterend, beangstigend en vernieuwend was en waar ik ook rust vond.

Ik werd mij bewust van mijn (belemmerende) overtuigingen en leerde hoe juist deze overtuigingen mij konden helpen.

Ik kon een ander de ‘schuld’ geven van iets en heb zo ook geleerd wat mijn aandeel was. Mijn overtuiging is mijn waarheid, maar is niet per definitie écht waar. Die bewustwording maakte dat ik in een andere overtuiging kon geloven.

Inzicht in de dynamieken vanuit mijn gezin van herkomst leverde op dat bepaalde terugkomende thema’s een belangrijke rol speelden in mijn leven. Er waren patronen ontstaan. Ik vertelde bijvoorbeeld niet wat ik nódig had.

Mijn verlangens en de gemissen werden helder. Ik leerde beter geven en nemen en bepalen welke taken er voor mij zijn om mijn plek in te nemen. Zo werd bijvoorbeeld ‘afbakening’ een sleutelwoord voor mij, grenzen stellen voor de ander en mijzelf en hierin vertrouwen op mijn sensitiviteit.

Ik kreeg persoonlijke coaching en volgde verschillende opleidingen. Mijn gevoelens heb ik leren begrijpen nadat ik mij verdiept had in mijn hoogsensitiviteit. Omdat ik met vraagstukken bleef zitten volgde ik opleidingen waarin gewerkt werd met de stromingen NLP, TA en Systemisch Werken. Door een verdieping op Systemisch Werken en door opgeleid te worden tot HSP coach ging ik tot het uiterste als het ging om de kennismaking met mijzelf. Wie ben ik tot in de diepste vezel en wat breng en haal ik in contact met een ander. Ik had zo veel vragen en ik leerde dat de antwoorden zijn opgeslagen in mijn lichaam omdat het onmogelijk is alles cognitief te onthouden. Voor mij is de combinatie van deze ontwikkelvormen essentieel geweest.

Alles wat in mijn leven is gebeurd, is op een bepaalde manier dienend geweest. Ik ben een enthousiast en energiek persoon met een actief brein en ben blij hoogsensitief te zijn.

Ga ik af en toe nog flink de mist in? Jazeker! Ik ben ook maar mens en val soms terug in oude patronen. Hoewel ik milder voor mijzelf ben geworden, op die momenten ben ik weer even te streng en kritisch. Gelukkig ben ik mij direct bewust dat ik terugval en ben ik mijn eigen spiegel tot zelfreflectie en anders zijn mijn kinderen dat wel 😊. Ik heb aangenomen wie ik ben, ik heb inzicht in mijn oorsprong. Dat heeft mij een leerling van het leven gemaakt. Ik wil, kan en zal mij hierin blijven ontwikkelen.

Hoe spannend ik deze persoonlijke reis ook vond. Ik heb beter leren luisteren naar mijzelf, voelde mijzelf bewuster en krachtiger. Ik leerde anders en beter te luisteren naar een ander, wil de intenties van de ander begrijpen zodat ik meer oordeelloos ben.

Dus toch een nieuwe start? Ja, ik ben vertrokken om iets te halen. Dat werd een missie terwijl ik ook ben gebleven. Alle inzichten over mijn oorsprong draag ik vol trots mee in mijn rugzakje…

Mijn persoonlijke verhaal biedt jou wellicht de ruimte om ook jouw verhaal te delen. Voel je welkom met jouw verhaal en maak vrijblijvend een afspraak.